AĞAÇ EV SOHBETLERİ #77 : KİTAPLAR VE OKUMAK ÜZERİNE

Ağaç Ev Sohbetleri'nin bu haftaki konusu tek bir sorudan oluşmuyor. Bize beyin jimnastiği yaptıracak, belleklerimizi tazeleyecek sorular dizisinden oluşuyor. Öyle ki düşünüp yazdıkça daha çok hatırlamaya başladım.  Daha çok hatırladıkça daha çok yazdım. Konu için sayın sevgili Makbule Abalı'ya teşekkür ediyor ve sorularıyla beraber yazısının bağlantısını bırakıyorum : 

https://ucunkuslar.blogspot.com/2021/02/agac-ev-sohbetleri-77-cocuklara-ve.html

Okuma yazma öğrendikten sonra okuduğum ilk kitabı maalesef hatırlamıyorum. Ama en sevdiğim arkadaşımla kitapları değiş tokuş etmiştik. Bu yüzden onun meslekleri anlatan bir kitap okuduğunu biliyorum. O kitabı hâlâ saklarım. Benim okuduğum ilk kitap da ondadır belki…

Birinci sınıfın sonunda öğretmenimiz sınıfta ‘’Hızlı Okuma Yarışları’’ yapmıştı. Ödül de pembe çatılı mor panjurlu ev şeklinde bir kumbaraydı. Onu da hâlâ saklarım.  

Ayrıca güzel yazanlara da çıkartma verirdi. Sınıftaki kızlar aramızda kimin daha çok çıkartması var yarışması yapardık. Şimdi onları da saklarım diyeyim de siz de düşüp bayılın. Ama saklıyorum :)

İlkokuldan üniversiteye kadar daima kütüphanecilik kolunun bir parçası oldum.  Gerçi ilkokuldayken öyle bir kol yoktu ama her sınıfın kendi kütüphanesi mahiyetinde cam dolaplı bir kitaplığı olurdu. Ve görevli bir öğrenciye de o haftalık o kitaplığın anahtarı teslim edilirdi. Herkes evinden getirdiği birkaç kitapla zenginleştirmişti kitaplığı.  Yazdıkça fark ediyorum ama gerçekten güzel uygulamalarmış her biri. Okumayı severek, daha iyi olmak için yarışarak, işe kendimizi katarak, sorumluluk sahibi olmaya çalışarak öğrenmişiz.

Sınıfça hediye çekilişleri de yapardık.  Ben kime çıkarsam çıkayım hediyemin ne olacağı başından belliydi: ya çerçeve ya kitap. Hediyeyi alırken de arkadaşım üzülmesin diye mutlu gibi davranırdım ama pek mutlu olmazdım. Çünkü ya ben onu çoktan okumuş olurdum ya da sevmeyeceğimi bildiğim için okumadığım bir kitap olurdu.  Üniversitede durumlar değişti şükür ki :) Gerçi artık sayıca azaldı aldığım hediye kitap sayısı ama böylesini tercih ederim doğrusu.

Arkadaşlarımdan iyi kitaplar alma yönünden şansım olmasa da ailem yönünden şanslıydım ben de. Üzerimize düşerlerdi. Dönem boyunca harçlıklarımızdan biriktirdiğimiz parayla babam bizi ailecek kitap fuarlarına götürürdü. Her zaman kendi birikimlerimizle alabileceğimizden fazlasını almış olarak geri dönerdik. Büyük marketlerde kitap bölümleri olur ya hani pek düzgün kitap bulamazsınız. Sepetlerde dağınık haldedir hepsi. İşte o sepetlerden 50 kitaplık Kemalettin Tuğcu serisini çıkartmış insanlarız. Ha ha onlar da duruyor hâlâ.

Beni en çok etkileyen çocuk kitabı ve gençlik kitabının hangisi olduğunuysa hiç düşünmedim. Ama kesin klasik sınıfına giren kitaplardan olur ikisi de. Çocuklar için dünya klasiklerini birleştiren bir kitap vardı içinde beş ayrı hikaye olan. En çok etkileyen o mu bilmiyorum ama aklıma ilk o geldi.  İçinde Oliver Twist, Pollyanna, Define Adası gibi hikayeler olanından. Gençlikte de Sefiller’den etkilenmiştim. Ama o da ‘’en’’im olur mu bilmiyorum ‘’en’’ çok iddialı. Şimdilerde onun da İş Bankası’ndan çıkan kafa yarabilecek ağırlıkta iki ciltlik hâlini aldım. Bakalım hele bir tekrar okuyalım :) Bir dakika, bir dakika… gerek kalmadı buldum galiba: Çalıkuşu! Kaç kez okuduğumun sayısını unuttum kitabı.

Kütüphane, Halk Evleri, komşularımızın kitaplıkları… evet hepsinden çok yararlandım, hâlâ yararlanırım da. Sadece kendi aldığımız kitaplarla dönen bir çark çok zengin ve çeşitli olmazdı.

Olaylar genelde bu şekilde gelişiyordu :)

Toplu taşıma araçlarında kitap okuyanları gördüğüm oluyor. Mutlu oluyorum. Eve gittiğimde hâlâ aklımdaysa kitaba da bir bakarım bazen. Dışarı çıkarken yanımda mutlaka kitap olur. Tatile giderken de. Zaten tatilin sözlüğümdeki diğer bir anlamı da dışarıda kitap okumak için daha fazla boş zamandır. 

Benim tüm bu beyin jimnastiğinden sonra kendim için vardığım sonuç şu: Okumayı okulda yarışarak, paylaşarak, sorumluluk alarak sevmişim. Güzel okuduktan sonra verilen ufak ödüller bir sonrakinde daha fazlasını denemem için güç, ileriki yaşlarımda güzel hatıralar olmuş. Ama başlangıçta bu ödülleri hak edebilmem, annemin temel atmak için gösterdiği çabayla olmuş. Öğretmenimin iyiliği de bu temeller üstüne çıkılan sağlam duvarlarmış. Babam bu duvarlara güzel pencereler açmış ki okuyarak daha uzak diyarları görebileyim. İşte böyle inşa edilen bir evin içini döşemek daha kolay. Yani ben pek bir şey yapmadım. Böyle bir eve sahip olduğum için ne kadar şanslı olduğumun farkındayım. Birçok çocuk ya maddi ya manevi ya da her ikisinden birden kaynaklanan imkansızlıklardan dolayı böyle bir şansa sahip olamıyor. Üzülüyorum ama yapabileceğim tek şey kitaplarımı paylaşmak, okuma heyecanımı paylaşmak. Daha fazlasını yapmak isterdim...