YOLCULUK BİR : TERMİNAL

Bu yolculuğun çıkış noktası gece vakti elimde kupam oturduğum pencere kenarında bir şeyler dinlediğim andır. Bir anda elimdeki kupayı karton bardağa, penceremdeki sabit manzarayı bulanık yol manzarasına dönüştüren hayal gücüm de ana kaynağıdır.

Koronalı dönemde, koronasız dönemdeki bir yolculuğun hayaliyle yazılmıştır. Bu yolculuğun ''ilk ve tek'' birinci bölümünü umarım keyifle okursunuz :)

Birbiri ardına alınan yüzeysel, derinleşemeyen nefesler. Atıyormuşçasına çalışan bir çift akciğer, attığı bilinen ve onlardan çok daha önce hissedilen bir kalp.

Geç kalacak olabilirim ama pes edemem. Koşuyorum.

Bir yandan tüm kuvvetimle çektiğim valizim diğer yandan sırtıma vurup durarak beni rahatsız eden sırt çantam… Başka zaman olsa peşimdekilerle değil koşmak yürümek bile zor olurdu. Ama aynaya ihtiyaç duymadan kızardığını anladığım yüzüm ve ben koşuyoruz. Son hızımızda değilse bile o an için elimizden gelen en üst seviyedeki hızla.

‘’Bütün il göç ediyoruz herhalde.’’ diye düşünüyorum. Önümdeki kalabalığın başka açıklaması olamaz çünkü.

İnsanlar valizlerini cihazdan geçirmek için bekliyorlar. Artık koşamam. Sıramı beklemem gerekiyor. Ben geç kalabilecek olmama rağmen kendimden taviz vermiyorum, veremiyorum ama yerimi almaya çalışan başkalarına da taviz vermemem gerekiyor.

Oksijen moleküllerinin geçmesi için olan boşluklardan araya girmeye çalışanlar oluyor. ‘’İnsaf!’’ diyorum, tabii içimden. Şu anda dakikaların önemi var. Kalkanımı devreye sokuyorum: Süper battal boy valizim!

Gerçekten bu iş için biçilmiş kaftan. Beni dikkate almıyorlarsa bile sorun değil, valizim kendi başına dikkatleri talep ediyor zaten.  Önüme geçmeye çalışan kişiyle valizim arasında sergilenen birkaç tango figüründen sonra kazanan battal boy valizim oluyor. Geçit vermemeyi başarıyor! Tekerine sağlık!

Yaptığımız saniyelik ‘’geç-geçit verme’’ töreninin tek izleyicisi ikimiz değiliz. Çevredeki insanlar da izlemiş görünüyorlar. Kınayan bakışlar yakalıyorum. Tepki topluyor çünkü etrafımdaki insanların hepsi sıralarını bekliyorlar. ‘’Tamda otobüsüm var!’’ diyor kendini haklı çıkarmaya çalışan bir ifadeyle. Sesinden belli, hiç üzgün veya suçlu hissetmiyor. Kaynak yapmak bir hak da benim mi haberim yok acaba?

Etraftan onaylamaz mırıltılar yükseliyor: ‘’Bizim de tamda ama sıramızı bekliyoruz…’’, ‘’Herkesin acelesi var…’’…

Cevap vermek için saatime bakıyorum. ‘’Benim de tam …’’ diyorum kolumdaki saate bakarken. ‘’Tam üç dakika sonra otobüsüm var!’’

Üç dakika sonra! Bunu nasıl o ana dek unutabildiğime şaşırıyorum! Önümdeki insanlara ettiğim teşekkürler arasında valizimi ve çantamı telaşla cihazdan geçiriyorum. İnsanlık ölmemiş, biliyorum. Artık otobüsün kalkmasına üç dakikadan az bir zaman var. Koşuyorum.

Son düzlükteyim. Uzaklığına söylenerek bineceğim peronun olduğunu tahmin ettiğim yöne doğru koşuyorum. Son düzlük, son düzlük… Çek valizi, çek, çek.. Koşalım, koşalım… Diğer otobüslerden peronun dolu olup olmadığını göremiyorum.

Orada işte, mavi kravatlı bir görevli var. Soluğu yanında alıyorum. ‘’İstanbul otobüsü kalktı mı?’’ diye soruyorum nefesimi normal alıp vermeye çalışarak. Bilmiyor… Ama hemen arkasındaki görevliye soruyor: ‘’Kalktı mı İstanbul otobüsü?’’

O sırada saatime göz atma imkânı buluyorum. Kol saatim, tam biletin saatini gösteriyor.

Arkadaşlar, Türkiye’deyiz. Otobüsler hiçbir zaman tam dakikasında kalkmazlar değil mi, değil mi? Biraz daha vaktim olabilir bence. Olur yani.

‘’Abi, o iki dakika önce kalktı ya. Terminalden çıkıyordur şimdi.’’