Beyaz Kitap – Han Kang Kitap Yorumu :

Beyaz Kitap yazardan okuduğum ikinci kitap oldu.

Kitap kısa, yer yer sayfalık bölümlerden oluşuyor. Bölümlerin ortak noktası bahsi geçen her şeyin beyaz olması. Bembeyaz olması.

Yazılarda kör edici bir karanlıkmışçasına bir beyaz tasviri var. Kitabı okurken içim üşüdü. Anlatılanların acılığı, yalnızlığı, ölümlü oluşumuz, her şey, düşündürürken içimi soğuttu. Matemini tutmaya yıllardır devam ettiği şeylerden bahsetmiş Han Kang hep ucu açık şekilde (aslında kitaptaki başkarakter ama ben yarı otobiyografik olduğunu düşündüm okurken) sonra da o uçları ortak beyazlıklardan birbirine bağlamış.

Ayrıca iyi ki Vejetaryen’i bu kitabından önce okumuşum. Yoksa ne anlatıyor ben anlamıyorum tam olarak deyip bırakabilirdim Beyaz Kitap’ı. Yazarın anlatacaklarına hazırlanıp gelmişim gibi hissettirdi Vejetaryan’i okumak. Daha anlaşılabilir kıldı bir nevi, bir önceki kitabın oluşturduğu, yazara hafif de olsa aşinalık…

Han Kang’a başlangıç kitabı olarak iyi bir seçim değil bence Beyaz Kitap. Yazarın başka kitaplarını okuyup geldiyseniz uğrayabileceğiniz beyaz bir durak olarak daha verimli olur gibi…

 

KİTAPTAN ALINTILAR :

Zamana dair duyguların keskinleştiği anlar vardır. Bilhassa hastayken böyledir.

 

Geçen yaz kaçarcasına geldiğim bu şehir, sanki dünyanın öbür ucunda bir yer değil de içimin tam ortası.

 

Karanlıkta bazı nesneler beyaz görülür.

Belli belirsiz bir ışık karanlığa süzüldüğünde,… beyaz olmayan şeyler bile soluk bir renk yayar.

Geceleri karanlıkta salonun bir köşesindeki çekyatı açıp uzanarak uyumak yerine o soluk ışık içinde zamanın akışını hissederdim. Dışarıdaki ağaçların beyaz badanalı duvara yansımalarını izlerdim.

Onun, bu şehre benzeyen birinin yüzünü derin derin düşünürdüm. Yüz hatlarının ve ifadesinin yavaş yavaş belirginleşmesini beklerdim.

 

‘’Bembeyaz gülmek’’ ifadesi muhtemelen sadece kadının ana dilinde vardır. Dalgın, mahzun, dağılması kolay bir masumlukla gülümseyen yüz. Ya da öyle bir gülüş.

Sen bembeyaz güldün.