ON BİRİNCİ AYIN ON BİRİ : ''AKŞAMÜSTÜ YÜRÜYÜŞÜ''

Kasımın on biri. 11.11.22.

Her ayın sırasıyla kendi gününde, nasıl gittiğine dair yazı yazmaya karar vermiştim. Dördüncü ayın dördü, beşinci ayın beşi gibi. Bu ay da kasımın kendi gününe geldik hatta geçiyoruz derken geçiverdik bile, ah zaman, bu ne hız :')

Bu ay en sevdiğim aktivite akşamüstü yürüyüşlerim <3

Yürüyüş yapmayı zaten çok severim ama şu aralar bu yürüyüşlerin verdiği kafa dinginliğini bana başka hiçbir şey vermiyor. ‘’Sağlıklı kafa sağlıklı vücutta bulunur.’’ sözünün haklılığını bu kadar şiddetli hissettiğim bir dönem olmamıştı. Yürüyünce beynimin kıvrımlarına net düşünebilmek için serin serin hava gidiyor resmen :) 

İşte tam olarak bu yüzden akşamüstü yürüyüşlerimin baştaki amacını ‘’akciğerlerimi değil aklımı açmak’’ olarak revize ettim :) Ve akşamüstü saatlerini ‘’İşte, geldi benim düşünme saati!’’ diyerek karşılıyorum :D

Hem de bu yürüyüşleri gerçekten tam manasıyla akşamüstü yapıyorum. Akşam ezanından önceki o keraatten evvel kendimi dışarı atıyorum ve takıyorum kulaklıkları. Ne yalan söyleyeyim günün en iple çektiğim saati de bu oluyor genelde. Diyeceksiniz, gün içinde hiç mi heyecan verici bir şey yapmıyorsun? Yapmıyorum :D  Değişik bir şeyler olmuyor değil ama bu yürüyüşlerin sunduğu 3’ü 1 arada’yı diğer aktiviteler sunmuyor bana.

Bir; düşünebiliyorum.

İki; yürümek kendimi enerjik hissettiriyor ve eve döndüğümde saatlerimin verimini arttırıyor.

Üç; müzik dinleyip bir şeyler hayal edebiliyorum. Bazen ciddi meselelerden düşünmeyi kesip kafamda dinlediğim şarkıya uygun kısa film falan çekiyorum :)

Bir an yürüdüğüm sokaklar Ankara ayazına çıkıyor sonra bir bakıyorum;

…deniz kenarındayım, yüzüme köpükler vuruyor.

Zahmetsiz, biletsiz seyahat :P

Dinlemek isterseniz size de ücretsiz bilet verebilirim. Buyurunuz:

 

    

Henry David Thoreau’dan Yürümek adlı eserde şöyle bir paragraf okumuştum : ‘’Şu anda bu yörede en gezilip görülesi yerlerin çoğu özel mülk değildir; tabiatın bir sahibi yok ve dolayısıyla yürüyüşçü de göreli özgürlüğün tadını çıkarabilir. Ancak muhtemelen, öyle günler gelecek ki doğa, üç-beş seçkinin ayrıcalıklı vakit geçirebileceği sözümona keyif alanlarına bölünecek; çitler artacak ve insanları umumi yollara hapsedecek başka mekanizmalar geliştirilecek, sonra bir de bakmışsınız ki Tanrı’nın toprakları üzerinde yürümek beyefendilerin hanelerini işgal etmek anlamına gelmiş.’’.

On sekizinci yüzyıldan günümüzü tahmin edebilmiş adam ama sanmıyorum ki ‘’bu kadarını’’ tahmin etsin. Küçük yürüyüş güzergâhlarımda bile üç-beş inşaattan geçmezsem rahat edemiyorum :')  Her yer ev oldu buralarda iyice. Bir sonraki evi nereye yapacaklar acaba yer kalmadı artık diyorum hooop, a aa meğer o iki ev arasındaki boşluğa bir ev sığabiliyormuş. İlginç bi’ durum…

Bu hâl, evlerden uzaklaşmam için yürümem gereken mesafeyi arttırsa da nihayetinde sakin yeşilliğe çıkabildiğim için kendimi şanslı hissediyorum. Gün batımının renklerini bu şekilde giderek koyulaşan bir yeşille kucakladıktan sonra bazen boş bir park buluyorum. Açılan okullar ve soğuk giden havalar sağ olsun :D

Bakan gözler olmadan rahatça birkaç şarkı boyu sallandıktan sonra kendi kendime ‘’Akşam ezanı okunuyor, annem çağırır, daha fazla kalamam.’’ deyip evin yolunu tutuyorum :)  (Ufak tefek şakalar :P)

***

Keyifsiz ruh haline bile ilaç gibi geliyor, altın sarısı ışıklarla o gün son kez yıkanan yollarda yürümek. Denendi, onaylandı. Sallanmasanız da olur :) Belki size de iyi gelecek bir akşamüstü yürüyüşü reçete edilsin istersiniz. Ben buradan ediyorum siz gidip eczanenizden en kısa zamanda alın, olur mu?…